Śrīmad-Bhāgavatam — Śrīmad-Bhāgavatam
<< Canto 5, The Creative Impetus — Canto 5, Los Impulsos Creadores >>
<< 10 The Discussion Between Jaḍa Bharata and Mahārāja Rahūgaṇa — Encuentro entre Jaḍa Bharata Y Mahārāja Rahūgaṇa >>

<< VERSE 8 — VERSO 8 >>


evaṁ bahv abaddham api bhāṣamāṇaṁ nara-devābhimānaṁ rajasā tamasānuviddhena madena tiraskṛtāśeṣa-bhagavat-priya-niketaṁ paṇḍita-māninaṁ sa bhagavān brāhmaṇo brahma-bhūta-sarva-bhūta-suhṛd-ātmā yogeśvara-caryāyāṁ nāti-vyutpanna-matiṁ smayamāna iva vigata-smaya idam āha
evaṁ bahv abaddham api bhāṣamāṇaṁ nara-devābhimānaṁ rajasā tamasānuviddhena madena tiraskṛtāśeṣa-bhagavat-priya-niketaṁ paṇḍita-māninaṁ sa bhagavān brāhmaṇo brahma-bhūta-sarva-bhūta-suhṛd-ātmā yogeśvara-caryāyāṁ nāti-vyutpanna-matiṁ smayamāna iva vigata-smaya idam āha

WORD BY WORD — PALABRA POR PALABRA



TRANSLATION — TRADUCCION

Thinking himself a king, King Rahūgaṇa was in the bodily conception and was influenced by material nature’s modes of passion and ignorance. Due to madness, he chastised Jaḍa Bharata with uncalled-for and contradictory words. Jaḍa Bharata was a topmost devotee and the dear abode of the Supreme Personality of Godhead. Although considering himself very learned, the King did not know about the position of an advanced devotee situated in devotional service, nor did he know his characteristics. Jaḍa Bharata was the residence of the Supreme Personality of Godhead; he always carried the form of the Lord within his heart. He was the dear friend of all living beings, and he did not entertain any bodily conception. He therefore smiled and spoke the following words.Creyéndose el rey, Mahārāja Rahūgaṇa estaba bajo la influencia del concepto corporal, sometido a las modalidades de la pasión y la ignorancia de la naturaleza material. En un arranque de locura, reprendió a Jaḍa Bharata con palabras absurdas y fuera de lugar. Jaḍa Bharata era un devoto sublime, morada querida de la Suprema Personalidad de Dios. El rey, aunque se consideraba muy culto, no conocía las características ni la posición del devoto avanzado que est situado en el plano del servicio devocional. Jaḍa Bharata era la residencia de la Suprema Personalidad de Dios; en su corazón llevaba siempre la forma del Señor. Era el amigo querido de todos los seres vivos, estaba completamente libre del concepto corporal. Esbozando una sonrisa, dijo las siguientes palabras.

PURPORT — SIGNIFICADO

The distinction between a person in the bodily conception and a person beyond the bodily conception is presented in this verse. In the bodily conception, King Rahūgaṇa considered himself a king and chastised Jaḍa Bharata in so many unwanted ways. Being self-realized, Jaḍa Bharata, who was fully situated on the transcendental platform, did not at all become angry; instead, he smiled and began to deliver his teachings to King Rahūgaṇa. A highly advanced Vaiṣṇava devotee is a friend to all living entities, and consequently he is a friend to his enemies also. In fact, he does not consider anyone to be his enemy. Suhṛdaḥ sarva-dehinām. Sometimes a Vaiṣṇava becomes superficially angry at a nondevotee, but this is good for the nondevotee. We have several examples of this in Vedic literature. Once Nārada became angry with the two sons of Kuvera, Nalakūvara and Maṇigrīva, and he chastised them by turning them into trees. The result was that later they were liberated by Lord Śrī Kṛṣṇa. The devotee is situated on the absolute platform, and when he is angry or pleased, there is no difference, for in either case he bestows his benediction.En este verso se expone la diferencia entre una persona inmersa en el concepto corporal y una persona que está más allá de ese concepto. Mahārāja Rahūgaṇa, bajo la influencia del concepto corporal, se consideraba un rey, y reprendió a Jaḍa Bharata con una sarta de improperios. Jaḍa Bharata, que estaba perfectamente establecido en el plano trascendental de la autorrealización, no se enfadó lo más mínimo; en lugar de ello, sonrió y comenzó a impartir sus enseñanzas al rey. El devoto vaiṣṇava muy avanzado es amigo de todas las entidades vivientes; por esa razón, también es amigo de sus enemigos. De hecho, no considera enemigo a nadie. Suhṛdaḥ sarva-dehinām. A veces un vaiṣṇava se irrita externamente contra un no devoto, pero esa ira es buena para el no devoto. Las Escrituras védicas nos dan ejemplos de esto. Nārada, en cierta ocasión, se enfadó con Nalakūvara y Maṇigrīva, los dos hijos de Kuvera, y les castigó convirtiéndoles en árboles. Como resultado de ello, más adelante fueron liberados por el Señor Śrī Kṛṣṇa. El devoto está situado en el plano absoluto, y tanto si está enfadado como si se muestra complacido, no hay diferencia, ya que en ambos casos concede su bendición.
<< Previous — Anterior | Next — Siguiente >>
Donate to Bhaktivedanta Library - Dona al Bhaktivedanta Library