Śrīmad-Bhāgavatam — Śrīmad-Bhāgavatam
<< Canto 4, The Creation of the Fourth Order — Canto 4, Creación del Cuarto Orden >>
<< 21 Instructions by Mahārāja Pṛthu — Enseñanzas de Mahārāja Pṛthu >>

<< VERSE 42 — VERSO 42 >>

यद्ब्रह्म नित्यं विरजं सनातनं
श्रद्धातपोमङ्गलमौनसंयमैः ।
समाधिना बिभ्रति हार्थदृष्टये
यत्रेदमादर्श इवावभासते ॥४२॥

yad brahma nityaṁ virajaṁ sanātanaṁ
śraddhā-tapo-maṅgala-mauna-saṁyamaiḥ
samādhinā bibhrati hārtha-dṛṣṭaye
yatredam ādarśa ivāvabhāsate

WORD BY WORD — PALABRA POR PALABRA



TRANSLATION — TRADUCCION

In brahminical culture a brāhmaṇa’s transcendental position is eternally maintained because the injunctions of the Vedas are accepted with faith, austerity, scriptural conclusions, full sense and mind control, and meditation. In this way the real goal of life is illuminated, just as one’s face is fully reflected in a clear mirror.En la cultura brahmínica, la posición trascendental del brāhmaṇa se mantiene eternamente, pues en ella se aceptan los mandamientos de los Vedas con fe, austeridad, conclusiones de las Escrituras, pleno control de la mente y los sentidos, y meditación. De esa forma, podemos ver el verdadero objetivo de la vida con la misma claridad con que vemos nuestro rostro cuando se refleja nítidamente en un espejo limpio.

PURPORT — SIGNIFICADO

Since it is described in the previous verse that feeding a living brāhmaṇa is more effective than offering oblations in a fire sacrifice, in this verse it is now clearly described what brāhmaṇism is and who a brāhmaṇa is. In the Age of Kali, taking advantage of the fact that by feeding a brāhmaṇa one obtains a more effective result than by performing sacrifices, a class of men with no brahminical qualifications claim the eating privilege known as brāhmaṇa-bhojana simply on the basis of their birth in brāhmaṇa families. In order to distinguish this class of men from the real brāhmaṇas, Mahārāja Pṛthu is giving an exact description of a brāhmaṇa and brahminical culture. One should not take advantage of his position simply to live like a fire without light. A brāhmaṇa must be fully conversant with the Vedic conclusion, which is described in Bhagavad-gītā. Vedaiś ca sarvair aham eva vedyaḥ (Bhagavad-gītā 15.15). The Vedic conclusion — the ultimate understanding, or Vedānta understanding — is knowledge of Kṛṣṇa. Actually that is a fact because simply by understanding Kṛṣṇa as He is, as described in Bhagavad-gītā (janma karma ca me divyam evaṁ yo vetti tattvataḥ), one becomes a perfect brāhmaṇa. The brāhmaṇa who knows Kṛṣṇa perfectly well is always in a transcendental position. This is also confirmed in Bhagavad-gītā (14.26):En el verso anterior se explicó que dar de comer a un brāhmaṇa vivo da mejores resultados que ofrecer oblaciones en un fuego de sacrificio; por esa razón, en este verso se explica con toda claridad qué es el brahmanismo y quién es un brāhmaṇa. Aprovechándose de que en la era de Kali dar de comer a un brāhmaṇa resulta más efectivo que la ejecución de sacrificios, hay una cierta clase de hombres que, sin poseer las cualidades brahmínicas, reclaman para sí el privilegio de comer denominado brāhmaṇa-bhojana, basándose en el hecho de haber nacido en familias de brāhmaṇas. A fin de diferenciar a los verdaderos brāhmaṇas de esa clase de hombres, Mahārāja Pṛthu está dando una descripción exacta de lo que es un brāhmaṇa y de lo que es la cultura brahmínica. Nadie debe aprovecharse de su posición simplemente para vivir como un fuego que no da luz. Un brāhmaṇa debe estar plenamente versado en la conclusión de los Vedas, que se explica en el Bhagavad-gītā: vedaiś ca sarvair aham eva vedyaḥ (Bhagavad-gītā 15.15). La conclusión de los Vedas, es decir, la comprensión definitiva, la comprensión vedānta, es el conocimiento de Kṛṣṇa. No cabe duda de ello, pues es suficiente entender a Kṛṣṇa tal y como es, como se explica en el Bhagavad-gītā (janma karma ca me divyam evaṁ yo vetti tattvataḥ), para alcanzar el nivel de perfección brahmínica. La posición del brāhmaṇa que conoce a Kṛṣṇa perfectamente bien siempre es trascendental. Esto también se confirma en el Bhagavad-gītā (14.26):
māṁ ca yo ’vyabhicāreṇa
bhakti-yogena sevate
sa guṇān samatītyaitān
brahma-bhūyāya kalpate
māṁ ca yo ’vyabhicāreṇa
bhakti-yogena sevate
sa guṇān samatītyaitān
brahma-bhūyāya kalpate

“One who engages in full devotional service and who does not fall down in any circumstance at once transcends the modes of material nature and thus comes to the level of Brahman.”

«Aquel que se dedica por completo al servicio devocional y es firme en todas las circunstancias, trasciende de inmediato las modalidades de la naturaleza material y llega así al plano de Brahman».

Therefore a devotee of Lord Kṛṣṇa is actually a perfect brāhmaṇa. His situation is transcendental, for he is free from the four defects of conditional life, which are the tendencies to commit mistakes, to be illusioned, to cheat and to possess imperfect senses. A perfect Vaiṣṇava, or Kṛṣṇa conscious person, is always in this transcendental position because he speaks according to Kṛṣṇa and His representative. Because Vaiṣṇavas speak exactly according to the tune of Kṛṣṇa, whatever they say is free from these four defects. For example, Kṛṣṇa says in Bhagavad-gītā that everyone should always think of Him, everyone should become His devotee, offer Him obeisances and worship Him, and ultimately everyone should surrender unto Him. These devotional activities are transcendental and free from mistakes, illusion, cheating and imperfection. Therefore anyone who is a sincere devotee of Lord Kṛṣṇa and who preaches this cult, speaking only on the basis of Kṛṣṇa’s instructions, is understood to be virajam, or free from the defects of material contamination. A genuine brāhmaṇa or Vaiṣṇava therefore depends eternally on the conclusion of the Vedas or Vedic versions presented by the Supreme Personality of Godhead Himself. Only from Vedic knowledge can we understand the actual position of the Absolute Truth, who, as described in Śrīmad-Bhāgavatam, is manifested in three features — namely impersonal Brahman, localized Paramātmā and, at last, the Supreme Personality of Godhead. This knowledge is perfect from time immemorial, and the brahminical or Vaiṣṇava culture depends on this principle eternally. One should therefore study the Vedas with faith, not only for one’s personal knowledge, but for the sake of spreading this knowledge and these activities through real faith in the words of the Supreme Personality of Godhead and the Vedas.Por consiguiente, el devoto del Señor Kṛṣṇa es un brāhmaṇa perfecto; su posición es trascendental, ya que está libre de los cuatro defectos de la vida condicionada, que son: los sentidos imperfectos y las tendencias a cometer errores, a caer en ilusión y a engañar. Un vaiṣṇava perfecto, una persona consciente de Kṛṣṇa, está siempre en esa posición trascendental, porque habla de conformidad con Kṛṣṇa y Su representante. Las palabras de los vaiṣṇavas guardan una armonía perfecta con Kṛṣṇa; por esa razón, todo lo que dicen está libre de esos cuatro defectos. En el Bhagavad-gītā, por ejemplo, Kṛṣṇa dice que todos deben pensar siempre en Él, ser devotos Suyos, ofrecerle reverencias y adorarle, y en definitiva, entregarse a Él. Esas actividades devocionales son trascendentales y están libres de errores, ilusión, engaño e imperfección. Por lo tanto, a todo devoto sincero del Señor Kṛṣṇa que predique esta doctrina basando sus palabras únicamente en las enseñanzas de Kṛṣṇa, se le considera virajam, libre de los defectos de la contaminación material. Es decir, el brāhmaṇa o vaiṣṇava genuino depende eternamente de la conclusión de los Vedas y de las exposiciones védicas que vienen directamente de los labios de la Suprema Personalidad de Dios. Solo por medio del conocimiento védico podemos entender la verdadera posición de la Verdad Absoluta, quien, como se explica en el Śrīmad-Bhāgavatam, Se manifiesta en tres aspectos, a saber: el Brahman impersonal, Paramātmā localizado y, por último, la Suprema Personalidad de Dios. Este conocimiento es perfecto desde tiempo inmemorial, y la cultura brahmínica, o vaiṣṇava, depende eternamente de ese principio. Por lo tanto, los Vedas deben estudiarse con fe, no solo por el conocimiento que personalmente podamos obtener, sino para difundir ese conocimiento y esas actividades mediante una fe verdadera en las palabras de la Suprema Personalidad de Dios y los Vedas.
In this verse the word maṅgala, “auspicious,” is very significant. Śrīla Śrīdhara Svāmī quotes that to do what is good and to reject what is not good is called maṅgala, or auspicious. To do what is good means to accept everything favorable to the discharge of devotional service, and to reject what is not good means to reject everything not favorable for discharging devotional service. In our Kṛṣṇa consciousness movement, we accept this principle by rejecting four prohibited items — namely illicit sex life, intoxication, gambling and flesh-eating — and accepting the daily chanting of at least sixteen rounds of the Hare Kṛṣṇa mahā-mantra and meditation three times a day by chanting the Gāyatrī mantra. In this way one can keep his brahminical culture and spiritual strength intact. By following these principles of devotional service strictly, chanting twenty-four hours a day the mahā-mantra — Hare Kṛṣṇa, Hare Kṛṣṇa, Kṛṣṇa Kṛṣṇa, Hare Hare/ Hare Rāma, Hare Rāma, Rāma Rāma, Hare Hare — one makes positive progress in spiritual life and ultimately becomes completely fit to see the Supreme Personality of Godhead face to face. Because the ultimate goal of studying or understanding the Vedic knowledge is to find Kṛṣṇa, one who follows the Vedic principles as described above can from the very beginning see all the features of Lord Kṛṣṇa, the Absolute Truth, very distinctly, as one can see one’s own face completely reflected in a clear mirror. The conclusion is, therefore, that a brāhmaṇa does not become a brāhmaṇa simply because he is a living entity or is born in a brāhmaṇa family; he must possess all the qualities mentioned in the śāstras and practice the brahminical principles in his life. Thus he ultimately becomes a fully Kṛṣṇa conscious person and can understand what Kṛṣṇa is. How a devotee continuously sees Kṛṣṇa face to face within his heart is described in the Brahma-saṁhitā (5.38) as follows:En este verso es muy significativa la palabra maṅgala («auspicioso»). Śrīla Śrīdhara Svāmī señala que maṅgala, auspicioso, es hacer lo que es bueno y rechazar lo que no lo es. Hacer lo que es bueno significa aceptar todo lo favorable para el desempeño de servicio devocional, y rechazar lo que no es bueno significa rechazar todo lo que no favorece el desempeño de servicio devocional. En nuestro Movimiento para la Conciencia de Kṛṣṇa seguimos ese principio rechazando cuatro cosas prohibidas, que son la vida sexual ilícita, el consumo de drogas y alcohol, los juegos de azar y el comer carne; por otra parte, aceptemos cantar un mínimo de dieciséis rondas del mantra Hare Kṛṣṇa cada día, y meditar tres veces al día con la recitación del mantra gāyatrī. De esta forma podemos mantener intactas nuestra cultura brahmínica y nuestra fuerza espiritual. Quien siga estrictamente esos principios del servicio devocional, cantando el mahā-mantra —Hare Kṛṣṇa, Hare Kṛṣṇa, Kṛṣṇa Kṛṣṇa, Hare Hare/ Hare Rāma, Hare Rāma, Rāma Rāma, Hare Hare— las veinticuatro horas del día, hará progresos tangibles en el sendero de la vida espiritual y, finalmente será perfectamente apto para ver con sus propios ojos a la Suprema Personalidad de Dios. El objetivo que se persigue mediante el estudio y la comprensión del conocimiento védico es encontrar a Kṛṣṇa; por consiguiente, aquel que siga los principios védicos antes citados podrá ver, desde el comienzo, todos los rasgos del Señor Kṛṣṇa, la Verdad Absoluta, con la misma claridad con que podemos ver el reflejo nítido de nuestro propio rostro en un espejo limpio. La conclusión es que un brāhmaṇa no es brāhmaṇa por el mero hecho de ser una entidad viviente, ni por haber nacido en una familia de brāhmaṇas; para serlo, debe poseer todas las cualidades que se mencionan en los śāstras, y debe poner en práctica los principios brahmínicos en su propia vida. Finalmente, alcanzará el estado de plena Conciencia de Kṛṣṇa, y podrá entender quién es Kṛṣṇa. El siguiente verso de el Brahma-saṁhitā (5.38) explica que el devoto ve a Kṛṣṇa directa y continuamente en su corazón:
premāñjana-cchurita-bhakti-vilocanena
santaḥ sadaiva hṛdayeṣu vilokayanti
yaṁ śyāmasundaram acintya-guṇa-svarūpaṁ
govindam ādi-puruṣaṁ tam ahaṁ bhajāmi
premāñjana-cchurita-bhakti-vilocanena
santaḥ sadaiva hṛdayeṣu vilokayanti
yaṁ śyāmasundaram acintya-guṇa-svarūpaṁ
govindam ādi-puruṣaṁ tam ahaṁ bhajāmi
The devotee, by development of pure love for Kṛṣṇa, constantly sees the Supreme Personality of Godhead, who is known as Śyāmasundara, within his heart. That is the perfectional stage of brahminical culture.Mediante el cultivo del amor puro por Kṛṣṇa, el devoto ve constantemente en su corazón a Śyāmasundara, la Suprema Personalidad de Dios. Esa es la etapa de perfección de la cultura brahmínica.
<< Previous — Anterior | Next — Siguiente >>
Donate to Bhaktivedanta Library - Dona al Bhaktivedanta Library